У Космасе шмат варыянтаў.

На ўсіх этапах Вечнасьці.

Адрожлівым філамэнтам снуецца і наш.

Сфэра Гэтая Адзіная, Самая ў Сабе.

Абстракцыямі ахутаная-спавітая.

Для ўсіх – лагодная-дагодная-утульная.

Ніхто ня мкнецца: куды, калі Ёсьць?..

Толькі Шматлікім Гульцам карціць.

Гэта БОГ Спрычыняецца, Сэнсам Абдарвае, Воляй Мацуе.

І Яны Зараджаюцца-Узбуджаюцца-Разьюрваюцца.

У пары зьбіраюцца-лучаюцца.

Час і Прастора сышліся-пабраліся-зьліліся.

У Сфэры – Чалавека ўзерылі-упадабалі і загулялі зь Ім.

Богаствораны, Ён – Вечны: нішто не зьвядзе, не сапсуе, не запляміць…

Але – Альтруіст!

Гульцы тое Ведаюць.

Нездарма Яны Зададзеныя на газард-імпэт-вясёласьць.

І Ўмцы хвацкія: без крэатыву і досьцігу аніяк!

Адтаго Спразнушчаюць-Спадманваюць-Спакушаюць…

І – Дабіваюцца!

Адная хвіля касьмічная, другая – і Чалавек у цянётах, падначалены.

Далей – больш: цацкі-зоры, блазенскі рух, дурманлівыя пераўтварэньні…

Выявіўся, нарадзіўся, уцелаісьціўся…

Надзіць…

Сьмешкі, забавы, хаценьні…

І няхай усё ілюзійнае, уяўнае, мройнае…

Затое – сваё, адасобленае, самастойнае… Ego!

Свабода!

Вунь і Гульцы задаволеныя, падтрымліваюць-прысьцёбваюць…

Вядуць!

Трэба дзеіць-намагацца-змагацца…

Бліжняга-далёкага піхнуць-штурхануць…-зьбіць-зьнішчыць: няхай не перашкаджае!

Гэты не адзін? Іх многа?

Усіх – на загубу!

Спраціўляюцца?

Сілком!

Упіраюцца-настабурваюцца?

Пакалечыць-зьняважыць-аглузьдзіць!

Фізычна! Маральна! Духоўна!

І – заняволіць!

Рабства – мэтода Сусьвету!

Навошта?

Каб кіраваць!

Але павадыроў ужо шмат!

Разабрацца!

І – папрыбіраць!

Каб застацца  а д н а м у – !?

АДЗІНЫ Ёсьць!

.!?

А …?

Нельга!

Чаму?

Усё – ЯГОНАЕ ЎЛОНЬНЕ!

Дык ЁН Назірае і Песьціць?

Мяноўна!

Такім чынам?

Канечне!

Для чаго?

Гадуе. І – дазваляе.

.!?

Значыць, льга далей?

Менавіта: шлях незакончаны.

А як?

Разьбірацца з сабой.

.!?

А хіба раней гэтага не было?

Не. Дасюль быў уступ, пазначэньне ў Быцьці.

Ня ўсе здолелі: стаміліся, змарнелі, расьцякліся, распарушыліся.

А мо іх замучылі-замардавалі да нікчэмнасьці-абыякавасьці?

Не бяз гэтага: барацьба… трушчыць.

Шкада.

Але літасьць вярутная: квантамі захавала іх для новых эонаў.

Зьведваць Справядлівасьць – умацоўвацца.

І вучыцца, разуменьнем распашырацца.

Думкі ўзбуйняюцца, глыбеюць, вярэдзяць.

Узрушаецца-мірсьціцца-здаецца.

Што гэта?

То істасьць этапная падступае, тых жа квантаў пацярпелых да сьведам’я пасылае.

Сумленьня, праўды ў нутры шукае.

Ад ганы, спагуды ачышчае!

Разьбіраецца!

Ох, балюча! Вельмі! Нясьцерпна!

З чым параўнаць?

Ні з чым: гэты боль – касьмічна адметны, бо ўласны.

Вытрываць, здужаць – значыць, ачуняць і далей ісьці.

Не змагчы – на кванты рассыпацца, засновай, выпрабаваньнем для іншых стаць.

Трэ выбіраць!

БОЖА, дапамажы!

ЁН заўсёды спрыяе.

Тады адчаго пакуты!

Такі варыянт.

Ёсьць і іншыя?

Безьліч.

І без мучэньняў?

Так.

А ў гэтым пакуты адбываюцца…

Так думка распарадзілася.

Чыя?

Гульца.

З-за чаго?  

Характар такі дый правілы абавязваюць: браць усіх, без разбору як зерне прыгаршчамі, як ваду набгом, як пясок каўшом, як кванты воляю.

Знаёмы падыход.

Іменна: як уверсе, так і ўнізе.

Чым ніжэй, тым цяжэй: матэрыя-прастора згушчаецца і ўсё меней прапускае.  

Нават Праўда марнее, у адзежы хаваецца.

Маскуецца, каб дайсьці да істотаў.

Для гэтага Яна і Тайбай карыстаецца –інакш у Быцьці цяжка.

Дужа зашмат ў Яе адценьняў: тайна, сакрэт, загадка, мана, зман, ілжа, хлусьня, брахня…

Гэта – толькі блізкія назовы. А колькі далёкіх, вытворных, падобных, сымбалічных, агульных!..

Усіх не згадаеш!

Вакабуляры трашчаць ад значаньняў!…

І ўсё –  с л о в а. Якое спатрэбілася Часу, каб лепей зьлівацца з Прасторай.

І каб Абодвум… зносіцца з Чалавекам, выпрабоўваць-зьведваць Яго.

“…каб прыкрыцца…– велькі труд”.

Менавіта: ілюзію трэба тлумачыць – такое правіла гульні.

Як ні аб’ясьняй – боль застаецца.

Гэтая пара – Тайба і Боль – наш варыянт да чарговай Трансфармацыі.

А колькі іх?

Мэтамарфозаў-пераходаў шмат аж да наўзаемства ўзаемавыключэньняў: уявіць немагчыма.

Яны адзначаюцца?

Чуцьцём і ўсьведамленьнем, зьменамі самасьці.

Доўга зносіць!?

На такі кон асуджанае-закручанае сьведам’е: каб узбуджалася-перажывала  e g o.

Тое варта таго?

Загартаваная Манада ўзбагачае Вечнасьць, узрадвае Абсалют.

А якая мера?

Веды, ад малых да вялікіх… Да Самых! Апынуцца ля ЯГО – значыць,  д а с я г н у ц ь!

Такое магчыма?

Апошняя тайна!

Момант? Сыгнал?

Адсутнасьць “я”.

І – Вагонь!

Мікола Калядны, для Беларускай праўды